Na drie jaar was ik er weer, in Zuid-India. Voor de tweede keer, en dat gaf me de ruimte om dieper na te denken over chaos en ordening. Want echt, het is er chaotich, alsof het land aan één grote ADHO lijdt met overal kleuren, lichtjes, geluiden en mensen. Maar wat is het en prachtig land met prachtige mensen. Alleen al hoe ieder zich met doodsverachting in het verkeer stort en zich erdoorheen en eruit wurmt. Zonder maar een meter achteruit te rijden. Ten overvloede, ik heb in die twee weken geen ongeluk gezien en de auto’s zagen er redelijk ongedeukt uit.
En dat merk je ook, het gaat er vooruit. Niet met sprongen, maar toch merkbaar. Er wordt gestopt voor een rood verkeerslicht en nagenoeg de meeste motorrijders dragen nu een helm! Middenstand en bovenklasse draaien goed. Maar de onaanraakbaren liggen nog steeds ver van de achterste speen verwijders. Dat merk je wanneer je een opvang van de zusters van Moeder Theresa bezoekt. Iemand zei: ‘Hier zijn de mensen die niemand hebben wil. Ouden van dagen, dementen, gehanidcapte kinderen, verwarden.’ Kan het nog erger? Ja, dacht ik, op straat zelf. Want hier is een dak, hier zijn mensen die het willen aanzien en de stank verdragen om te helpen. Hier gebeurt God in zijn meest kwetsbare gedaante van kwetsbare mensen.
We waren er om enkele projecten te bezoeken die de Stichting Kerala vanuit Nederland, in samenwerking met de Franciscaanse zusters daar, tot stand brengt. Ja, hoe staat het met onze vastenactie- en adventsprojecten? Goed, dat durf ik sowieso te zeggen. De drukkerij, die zich vooral op de productie van schoolschriften concentreert, heeft een bloeiende afzetmarkt gevonden voor verschillende scholen en geeft zo bezigheid en werk aan een tiental mensen.
Op de plekken waar het vrouwenproject plaatsvindt, ratelen de naaimachines. Men leert razendsnel de vaardigheden en gaat dan zelf aan de slag. Naaien voor het gezin, voor de buurt. Ook worden collectief projecten gestart. Zo maken de dames draagtassen voor winkels en organisaties. Voor Nederland een gat in de markt nu de plastic zakken verboden zijn. Daar vinden de tassen ook hun afzet.
En dan zijn er nu 75 jongeren bezig met voortgezet onderwijs op de secondary school. Ik sprak met een drietal. Ze zijn heel dankbaar voor de kansen die ze krijgen, en hun ouders niet minder. Gulzig willen ze leren om later verder te kunnen, de één in de zeevaart, een ander in de kindergezondheidszorg en een derde als accountant. Kortom, gezonde ambitie van tieners die ervoor willen gaan.
Ja, beste mensen, onze inzet voor deze projecten werpt zijn vruchten af, meer dan we durfden dromen en zuster Julie houdt een streng oog in het zeil. Ons geld wordt goed besteed. In het hoofdklooster van de Franciscaanse zusters hebben we verteld van alle acties die in onze parochie geschieden om hen te helpen. De quilt van Voorschoten en de foto’s uit Oegstgeest werden warm ontvangen.
Terwijl is dit schrijf ben ik nog wat aan het jetlaggen. Maar de tijd voor een nieuwe vastenactie dringt. De derde ronde om de laatste gelden voor de projecten binnen te halen. Met elkaar samen zullen de laatste loodjes niet het zwaarste zijn. En dan beraden we ons weer op een ander project voor de komende jaren. U hoort van mij.